Archief
Rijst voor de Duitse markt en water veel water!
Arles 8 februari 2016
Vandaag laden we Rijst voor Gelsenkirchen Dld.
Zoals op al onze Duitse reizen zal er vast wel weer iets spannends gebeuren.
Voorlopig hebben we te maken met hoog water! Er loopt hier beneden Baucaire op zijn minst 4500 kuub ofwel 4.500.000 liter per seconde. Iets te veel voor ons Scaniatje van 300pk om geladen mee op te lopen. Dus als de vrachtwagen aangeeft Tisvol en we de papieren hebben ontvangen laten we het schip eerst maar eens een stukje naar beneden afzakken.
We maken op het lage kaaitje vast. Het water snelt aan ons voorbij richting zee. We zullen wat geduld moeten oefenen maar meestal ontstaan er wel wat openingen, waar we dan heel snel op moeten anticiperen. We informeren de ontvanger, die allesbehalve verbaasd klinkt en spreken af, dat we contact houden. We monitoren de situatie dan ook nauwlettend op de diverse sites zoals de vigicrues, de inforhone en de meteox, zodat we over de hele linie kunnen beoordelen wat het beste moment is om de sokken er in te zetten.
Als we kunnen vertrekken willen we via de Doubs naar het Rijnbekken gaan om dan de Rijn af te snellen, want ook daar hebben ze een overvloed aan water. Boven in de bergen ligt veel sneeuw en in de dalen regent het pijpenstelen en stroom opwaarts in het Saonegebied en de vallei van de Doubs is het al niet beter.
Eerst gaan we ons maar eens op het voordek installeren en lekker van de zon genieten. Het is immers 23 graden en dat voor begin februari. De BBQ zal ook wel weer overuren gaan maken. Met Arles op loopafstand hebben we in ieder geval mogelijkheden om de “wachtstress” wat te verzachten.
Na een week te hebben gelegen en er nog steeds geen enkele verbetering waarneembaar is, beginnen we de komende jaarlijkse stremming van 9 maart tot 19 maart toch enigszins als een bedreiging te zien. Het is nog wel een eindje weg maar toch. We zijn immers ook nog niet boven. Het water blijft maar komen en dat van de Saone en de Doubs heeft zeker een aantal dagen nodig om aan het einde van de Rhône waar wij liggen voorbij te komen. De smeltende sneeuw door het warme weer met de nodige regen is en blijft een slechte combinatie. De Doubs, meer dicht dan bevaarbaar bied nu ook niet echt een opening. Daar liggen twee schepen (Hensie en Safari) ook al geruime tijd te wachten. Het gaat daar op en neer als een jojo. Ze hebben er een ruim dagdeel kunnen varen om vervolgens weer te moeten liggen wachten.
Zelfs al zouden we 2 pandjes met maar 1 km snelheid op kunnen lopen en er een paar ton gasolie tegenaan moeten gooien, immers voor elke dag liggen kun je tegenwoordig ook 1 ton olie kopen, dan nog is het zinloze verspilling, omdat je vervolgens al weer een aantal dagen zo niet langer stil ligt vanwege het niet te stuiten water.
Hier echter schijnt iedere dag de zon en hoeft het aggregaat niet te draaien om stroom op te wekken. De zonnepanelen doen hun werk. Daarbij zouden we het met onze olie niet eens redden om in Lyon te geraken. Een belletje met de ontvanger, zodat die op de hoogte blijft waar zijn lading uithangt, leert ons wederom, dat hij er alle begrip voor heeft, daar het in Duitsland al niet veel beter gesteld is met het weer. We spreken af contact te houden Het is en blijft wel een bizarre situatie. 1 week wordt twee week and the water keeps on coming.
De Anna Maria 4, een klein passagiers schip, die in de eerste week een poging heeft gewaagd om op te stomen, zagen we na een drie uur durende poging, weer naar beneden komen. We hebben een babbeltje met ze gemaakt. Tja, die dachten echt gewoon even naar Lyon te varen en hadden niet verwacht, dat ze onverrichter zake zouden moeten terugkeren. Nu begonnen ze zich toch ietwat zorgen te maken. Ze moesten namelijk op een bepaalde datum in Montmerle op de Saone zijn. Die datum begon toch alsmaar dichterbij te komen.
De volgende ochtend stond de schipper naast ons schip, met de vraag of hij wat aantekeningen mocht maken van ons. Het is altijd prettig te weten wat je waar verwachten kunt, zoals waar de moeilijkste plekken op de rivier zich bevinden. Stephan had al wel eens het een en ander gehoord, dat de Rhône van tijd tot tijd heel zwaar kon zijn en daar zijn bazin ook van op de hoogte gebracht, maar de baas wilde gewoon graag in de winter naar het zuiden. Geduld geduld er komt vanzelf een gaatje.
Pas na twee week, zien we voor het eerst een redelijke deuk ontstaan en daar gaan we nu echt gebruik van maken. Anderhalve dag kunnen we omhoog varen naar Bollene maar dan is het ook alweer gebeurd. Viviers is nog steeds boven de 3000 kuub, dus veel te zwaar. Het begint er op te lijken, dat we ook hier weer de nodige verplichte rust krijgen. We hadden in Arles de olie tank voor de zekerheid maar weer volgegooid en de watertank ook. Ook hier in Bollene hebben we de mogelijkheid om water aan te vullen. Per slot van rekening weet je niet, waar dit allemaal toe gaat leiden. Stephan en Arnaud zijn druk doende met de nodige onderhoud ’s werkzaamheden. We maken het maar zo gezellig mogelijk door om beurten voor elkaar te koken.
Precies een week later ontstaat er weer een dip in de kubieke meters, een heuse opening, die we dan ook direct met gezwinde spoed pakken. Dat zal ook wel moeten, want anders komen we niet eens meer voor de stremming boven. We zetten het op een lopen, gas op de ket met de Anna Maria 4 in ons kielzog. Het worden zo lang mogelijke dagen en Stephan en zijn maatje Arnaud doen dapper mee. Als we op de vigicrues kijken zien we, dat de Isere achter ons ook weer flink gestegen is. Als we gewacht zouden hebben hadden we het kunnen vergeten.
We komen op vrijdag nog boven de laatste sluis van de Rhône Pierre Benite. In Lyon tanken we weer gasolie bij en we willen zo snel mogelijk boven de stad zien te komen. Ook hier is namelijk gelukkig een heuse dip, maar de volgende golf is alweer in de maak en onderweg en zelfs al erg dichtbij. Deze dag gaan we in ieder geval nog effe door naar Villefranche. Het zal wederom niet vroeg worden, maar het is de manier om nog net voor de stremming door Seurre te kunnen komen. Het tempo is er duidelijk al weer uit. We overnachten in de haven van Villefranche. Een prima plek. De Anna Maria 4 blijft bij de werf boven Neuville liggen, daar tanken zij nog wat water.
De volgende ochtend is het water behoorlijk gestegen en volgens de inforhonesite heeft de stad Lyon zelfs alweer meer dan 1100 kuub. Dat is dit keer onvoorstelbaar heftig gegaan. Op de Petit Saone is alles weer dicht. Op de Doubs is ook alles gesloten. Zondagavond 19:00 sluit de Saone en de Rhône voor 10 dagen. Het is niet alleen een race tegen de elementen maar ook nog eens een race tegen de jaarlijkse stremming. “De bewuste race tegen de klok dus” Een meer dan bizarre situatie.
We hebben 2 volle dagen zaterdag en zondag om boven Seurre te geraken. Het water blijft maar stijgen, waardoor we er nog een beste kluif aan hebben. Uiteindelijk zijn we zondag om 15:00 uur boven Seurre. Yeeh we hebben het gered. We hadden zelfs nog 6 uur over. Op de Petite Saone zijn bijna alle Port de Gardes dicht. De Doubs laat hetzelfde beeld zien met het enige verschil, dat het daar zakkende is. Eerst varen we maar naar Saint Jean de Losne
Maandagmorgen nemen we een definitieve beslissing of we via de Saone en dan via Vitry le Francois gaan. Een hele omweg overigens van een dikke week en dik 100 sluizen meer of via de Doubs met het risico, dat we met de voorspelde regen en stijgende temperaturen daar ook weer voor onbepaalde tijd voor een nieuw hoog water zouden kunnen komen te liggen. Keuzes keuzes en nog eens keuzes. We kijken eerst op verschillende meteo’s. Het voorspelde regengebied voor woensdag trekt westelijk van ons voorbij. De voorspelling van vrijdag met stijgende temperaturen en veel regen lijkt volledig van de baan te zijn.
Het is duidelijk, het wordt de Doubs. Ook al zitten alle wakersluizen (port du gardes) nog wel dicht. Om 12:00 draaien we Saint Symphorien binnen. Op de Saone staat het water al boven Pfen 1. Eenmaal binnen moeten we de pauze afwachten van de VNF. Om 13:30 komt er een autootje aan, die ons de afstandsbediening geeft en ons een paar sluizen begeleid. Dan komt de volgende ploeg, twee man sterk, die ons begeleiden tot 19:00 uur althans dat dachten we. Ze vertelden ons, dat we nog maar een sluis zouden kunnen doen en daar mogen we niet liggen en bij de daarop volgende ook niet.
Het is echter nog maar 16:30 uur. Wat is dit. Tja wij mogen niet langer, meldden ze. Zo valt er ook niet veel te plannen. De zoveelste planning naar de knoppen op deze reis grrrrrr. Eerst maar eens met de PC bellen en dit blijkt een begripvolle man te zijn. Hij regelde wel even iemand, die ons voorbij het Chemie park/fabriek zou brengen. Het blijkt de alleraardigste duiker te zijn, die op de sluis van Rochefort sur Nenon woont. Om 19:00 uur liggen we comfortabel onder de brug vast.
Morgen krijgen we te horen tot waar we mogen varen. De port du gardes zijn hogerop immers allemaal nog dicht. Het waterniveau gelukkig wel, nog altijd zakkende. We mogen tot Rochefort sur Nenon krijgen we te horen. Dat is een half dagje varen. Als we daar aankomen mogen we toch gelijk door naar de volgende en zelfs die gaat voor ons neus open, behalve Ranchot daar moeten we dan toch echt nog een dagje wachten. De PdG van Chateauneuf was namelijk nog dicht. Het moest daar nog 27 cm zakken. Woensdag viel er naar ons idee toch nog flink wat regen, waardoor het water niet of nauwelijks zakte. Onze hoop begint langzaam wat te tanen.
Donderdag, ja wat gaat het worden Om 08:45 komt er een autootje aan van de VNF. Hij meldde, dat ze de sluis gaan open zetten. We mogen verder. Er staat nog wel lekker wat stroom, maar dat heeft ook een voordeel, dat de inloop kanalen ook wat lekkerder lopen. We hebben goede begeleiding en mogen overal in de sluis overnachten, als het zo uitkomt.
De laatste oversteek van de Doubs. Hier zijn alle tonnen weggespoeld en dat is dan ook even voorzichtig zoeken waar we de oversteek kunnen maken. Precies bij de dennenbomen de gang er uit en voorzichtig naar het midden van de rivier. We blijven wel iets meer aan de zandbank zijde dan aan de rots zijde. We voelen, dat we de zandbank lichtjes raken. We gaan stapvoets en glijden er rustig bij langs. Op deze manier scharrelen we nog een 200 meter naar voren en dan glijden we langzaam naar de overzijde. Bij de ingang van het sluiskanaal komen we nog effe in de blub terecht en schuiven vervolgens langzaam de sluis in. Eenmaal boven krijgen we dubbel rood en moet er een vrouwtje komen om te depaneren.
Op naar de volgende uitdaging de oversteek bij Voujeaucourt van de doubs. De stand is 2,84 m op dit momment en dat is prima te doen. We krijgen hier te horen, dat ze aan de Rijnzijde aan het baggeren zijn, zodat wij op een normale manier kunnen passeren. Bij het baggeren is ook nog een duwertje en een baggerbak gezonken. Dat is voor ons echter van later zorg, eerst maar lekker vastmaken bij een soort van jachtensteiger. Mooie plek voor de nacht. Lekker rustig, tevreden laten we de rivier achter ons. Het was weer een fantastisch mooie tocht over de Doubs. Het zal zeker niet de laatste keer zijn.
Ons eerstvolgende doel is 16 maart onze trouwdag. Die zouden we graag in Strasbourg willen vieren. Dus we moeten nog wel effe stevig aan de bak. Dat betekent, dat er op het kanaal effe flink door getrokken moet worden en op groot vaarwater de spinnen uit de uitlaat geblazen moeten worden. Met de vlam in de pijp zullen we maar zeggen.
Zondag de 13de maart hebben we geen begeleiding. Ons doel is het pont canal over de Allain te halen voor de nacht. Voujeaucourt gaan we dan rond de middag doen. Dit keer is de VNF niet aanwezig en zijn we op onszelf aangewezen.
Nog even een snelle check op de site van de vigicrues en zonder te stoppen beginnen we met de oversteek. Eenmaal door de port du Garde zetten we het gas steeds verder open en de snelheid loopt langzaam op van 3 km naar 6 km en als de kop bijna op de rivier komt, draaien we 1500 toeren en hebben een snelheid van 8,9 km per uur. Drie brugopeningen, de eerste doet weinig echter tijdig opsturen is geen overbodige luxe. Bij de tweede opening krijgt de stroom al wat meer grip op de kop van het schip en neigt de kop van de brug weg. Nog wat meer toeren erbij en nog wat verder opdraaien. Bij de derde en laatste opening is de stroming het stevigst. De kop mag langzaam iets vallen terwijl de kont nu stevig wordt opgedraaid met 1600t en 9.5 km, voordat de kop in stil water komt en vervolgens de blubber in kan duiken de roeren op 45 graden en even 1750 toeren om de kont te houden, zodat de kop mooi in de midden van de vaargeul uitkomt en daar blijft om vervolgens het kanaal in te kunnen. Als dit lukt nog even door draaien. Het gas kan weer naar normaal 830 toeren. We zijn er over en het is weer goed gegaan. We zijn er allebei zeer content mee.
Het is en blijft iedere keer weer spannend, omdat er namelijk niet veel ruimte is tussen de brug, de zandbank en de uiteindelijke vaargeul waarin je uit moet komen. Op naar de overnachting ’s plaats. We passeren Montbeliard en varen een stukje op de Allain. Het zal er om spannen om op het pont canal te komen, maar het lukt. Tot onze verbazing vraagt de dame van de VNF om 17:20 uur aan ons of we nog een stukje willen doen! Tja wat nu, het is zondag! We besluiten om op het pont canal te blijven liggen en maandagmorgen aan de Bief de Partage te gaan beginnen.
Zo gezegd zo gedaan. We beginnen wat eerder en doen vandaag 29 sluizen en eindigen in sluis 22 aan de Rijnzijde. Dat was een dag van stevige actie. De hele middag hadden we twee man van de VNF mee. De een bediende de sluis, waar we in lagen en de ander, die maakte de volgende klaar. Tijd om een kop koffie of een broodje te nuttigen was er nauwelijks, maar wel lekker opgeschoten.
De volgende ochtend is het -5,8 graden. Das minder leuk en hier beginnen we om 06:45 uur met de eerste sluis i.p.v. 07:30 Dus de dinsdag ziet er goed uit zullen we maar zeggen. Er liggen namelijk nog wel een paar hobbels op ons pad. Bv. Beneden sluis 23 en 31 en boven de sluis 32 en niet te vergeten beneden de 34. Hier komen allemaal stroompjes in het kanaal waardoor er een verzanding ontstaat bij de diverse crues. Bij al deze sluizen loopt er een klein roodharig chefje mee en noteert waar het borrelt en blubber boven komt. We kunnen wel zeggen dat dit zo ’n beetje overal is. Zolang we vooruit komen gaat het goed en mogen we niet mopperen. Iedereen doet echt zijn best. Boven sluis 32 zijn ze zelfs nog druk bezig met baggeren. Vlak boven de sluis bij het invaren schuiven we weg. Hier ligt een flinke bult. Dus raken we beheerst maar toch de muur met het invaren. We liggen in de sluis. Het pand er beneden hebben ze extra hoog gezet. Als de deuren open gaan en we proberen uit te varen begrijpen we ook waarom. We liggen in de sluis op/in de bagger en wel vast dus. Achter ons wordt blubberwater gegeven. Langzaam komen we stapvoets voorwaarts dit alles duurt wel een minuut of 10 eer we er uit zijn. Voorlopig ligt er niets meer in de weg. De 34 doen we zonder problemen het borrelt wat. We vallen een beetje scheef, maar eenmaal op het ruime sop knallen we met 6,5 km naar de brug. Die trouwens niet breder is dan 5,10 m. dus toch maar op tijd de gang er uit halen.
Mulhouse is in zicht. De laatste sluis doen we om 16:00 uur. Op naar Niffer en nog een stuk Grand canal d’Alsace. Op het Grand canal d’Alsace is het voor een spits niet altijd mogelijk om te fatsoenlijk te overnachten. We moeten goed checken van waar naar waar we zullen gaan varen. Voorlopig schieten we overal zo in en bij. Ze wachten zelfs met schutten op ons, zodat wij mee kunnen. Enorm attent. We gaan beneden Vogelgrun slapen. Het is niet super vastmaken maar het kan er mee door.
Woensdag zijn we op tijd in Strasbourg. We zetten de auto aan land en gaan snel even over de grens naar Duitsland. Data tegoed ophalen en boodschappen voor de komende dagen. Morgen komt namelijk de loods aan boord. Eenmaal de zaakjes op orde is er tijd om de stad onveilig te maken. Kaartjes voor de Tram kopen en op naar het centrum van Straatsburg. Het wordt Choucroute met vis voor Suzanno en traditioneel met 7 soorten vlees voor mij. We krijgen het niet eens allemaal op zoveel is het. Een lekker Alsacer wijntje er bij en de avond is compleet. Als we weer aan boord zijn is onze trouwdag al weer voorbij. Na een tevreden dag lekker onder de wol. Morgenvroeg heerlijk uitslapen en daarna nog wat zaakjes bij langs lopen alvorens we in de afvaart gaan. Er wordt ook nog wat gasolie en drinkwater bij getankt.
Als Cor onze loods van de trein is opgehaald uit Kehl dan vertrekken we tezamen met de Wallhal richting Iffesheim om aldaar te overnachten. De volgende dag starten we met mist in de afvaart. Het stroomt lekker met zo ‘n 18,7 km per uur, dit zet tenminste zoden aan de dijk. Een vlotte afvaart is het halve werk. Bij Bingen stoppen we dan weer voor een overnachting. Dit keer ruim op tijd, want in het gebergte is weinig tot niets voor een goede nachtrust. Zaterdag varen door het gebergte en in een ruk door naar Duisburg, 250 km in een dag en dat in 14 uur. Cor onze loods ziet zelfs nog kans om de trein naar Nederland te nemen. Dat is supervlot verlopen. Zo wie zo als het gezellig is met een loods vliegt de tijd in een oogwenk voorbij
Voor ons betekent dat, dat we zondag rustig naar de losplek kunnen varen en nog even genieten van een gedeeltelijke vrije zondag.
Maandag om 06:00 uur beginnen ze eerst met een monster nemen en direct daarna starten ze met het lossen. Er wordt hier bijzonder prettig gelost. Heel netjes en beheerst, zoals het hoort als je met andermans eigendom omgaat. Geen nonchalant gestoot met de bak tegen de zijen. Of de bak met een dreun op de vloer laten vallen. Het kan wel, het hangt alleen heel nauw samen met de mentaliteit van de kraanmachinist.
Als alle opleidingen voor kraanmachinisten hier nou eens serieus aandacht aan zouden besteden en er een examenvak van zouden maken, dan bespaarde dat de Transporteur een hoop ergernis, schade en ellende en onnodige kosten voor reparatie. Hier is het in ieder geval een verademing in Gelsenkirchen daar kan menigeen nog wat van leren. Als we leeg zijn worden de papieren snel afgehandeld. De auto onder dak in het ruim dus. Alle mastjes naar beneden en varen maar. Op naar Datteln.
We zijn nog met een Luxemburgse bevrachter bezig al een paar week maar de tonnen, die op de wal liggen worden steeds minder en we krijgen de indruk, dat we als reserve aan het lijntje worden gehouden. Ik geef hem maar eens duidelijk te kennen dat hij tot 17:00 vanmiddag de tijd om ons te bellen. Daarna zijn we weg en laden we niet meer voor jullie. Al wat we krijgen geen telefoon. Dus in Datelln lekker hapje gegeten.
Dinsdag varen we verder en krijgen we te horen, dat de BibBib een Franse pousseur leeg opkomt om het te laden en wel voor minder dan de prijs, die er voor staat zo vertelde ons een collega. Tja zo werkt dat dus. Het gaat niet om het milieu maar om de centen. Ons onderbuikgevoel was correct. Nog maar eens met de bevrachter in Luxemburg gebeld en hem duidelijk gemaakt, dat wij niet bepaald gecharmeerd zijn van zijn handelswijze. Hij had immers direct kunnen vertellen, dat hij ons niet wilde bevrachten en wachtte op iemand, die het voor minder wilde doen. Blijf eerlijk en respectvol naar elkaar toe. Soms vragen we ons wel eens af waar ze dit soort personeel opduikelen. Het lijkt vaak op gajes uit de bajes. Voor deze zullen we zeker nooit meer een reis doen. Als alle andere collega’s ook zo principieel zouden zijn dan waren de rotte bevrachters er zo uit en bleven alleen de respectvolle over en die zijn er heus en waarachtig.
Op naar Nederland. We moeten namelijk nog iets te repareren. Het Wesel-Datelln kanaal vaart lekker vlot weg. Bij Wezel speren wij de Rijn af naar Lobith. We varen gelijk door naar Misty in Arnhem. Eindelijk weer in het Hollandse en tijd om de zaakjes weer op orde te brengen en wat qualitytime te nemen. Dit was weer een heel avontuur
Reacties: 3
mooie verhalen om te lezen.dat je bijna vergeet dat het ook nog een beetje werk is.
Weer een mooi reisverslag en prachtige foto s.
Weer een mooi verslag, en nog gefeliciteerd met de trouwdag !